Rood – Pierce Brown [recensie]

We hebben recht op dit land, Darrow. Ons zweet en bloed hebben de grond doordrenkt. Toch is alles van de Gouden, van de Gemeenschap.

Titel: Rood
Auteur: Pierce Brown
Uitgeverij: Luitingh Sijthoff
Genre: Young Adult, Sci-fi
Pagina’s: 447
Beoordeling:  

Darrow is een Rode, een lid van de laagste kaste in de kleurgeoriënteerde maatschappij van de toekomst. Net als zijn mede-Roden werkt hij de hele dag diep onder de grond, overtuigd dat hij en zijn medemensen de oppervlakte van Mars leefbaar maken voor toekomstige generaties. Een lot waar Darrow vrede mee heeft gesloten, wetende dat zijn bloed en zweet ooit zal resulteren in een betere wereld voor zijn kinderen.

Maar Darrow en zijn soort zijn verraden. Al snel komt hij erachter dat de mensheid de oppervlakte van Mars al generaties geleden heeft bereikt. Uitgestrekte steden en rijk begroeide velden strekken zich uit over het landschap. Darrow – en alle Roden net als hij – zijn niets meer dan slaven voor de decadente heersende klasse.

Ik heb het laatste deel uit de samenvatting van Bol.com weggelaten omdat ik vind dat daar iets instaat waar je pas echt na een tijdje achterkomt.Het boek is misschien een beetje lastig in te komen maar als je eenmaal over de inleiding heen bent kan je echt niet meer stoppen met lezen. Ik geef dit boek daarom ook een solid 5 sterren omdat dit boek mij echt heeft verbaasd. Ik raad het je echt aan, en echt, als je het in het begin niet leuk vindt of je twijfelt. Lees verder, je zal er geen spijt van krijgen. Ik heb er eigenlijk niet meer veel over te zeggen zonder dat ik een spoiler geef behalve dat het een geweldig is. Pierce Brown maakt omgevingen en karakters zo echt dat het voelde alsof ik er was. Heel veel mensen vergelijken dit boek met de Hongerspelen, en ja, ik zie waarom. Er zitten een paar dingen in dingen die een beetje gelijk zijn aan de Hongerspelen. Dit zijn echter alleen de omgeving en de omstandigheden. Mijn enige echte nadeel aan dit boek heeft niks te maken met het boek zelf maar meer de vertaling. Ik merkte af en toe dat er aardig wat spelfouten in zaten en grammaticafouten. Dit stoorde mij voor het verhaal zelf niet maar na de zoveelste spelfout werd het een klein beetje irritant. Ik heb in ieder geval erg genoten van het verhaal en ik hoop dat jullie dat ook zullen doen als je het nog niet hebt gelezen.

 

 

WARNING: VANAF DIT PUNT KOMT ER EEN SPOILER REVIEW

 

 

 

OMG! Ik kan niet geloven hoe goed dit boek is. Het is een groot politiek spel met mensen die back-stabben en dan later weer vrienden worden en dan op het eind weer back-stabben. Ik heb veel stickers geplakt in mijn boek op plekken van mooie quotes en op de plek van wtf-momenten.

Ik ga een voor een langs de quotes en wtf-momenten. Het kan zijn dat ik wat momenten niet heb gestickerd die jij wel heel erg schokkend vond maar dat zegt niet dat ik ze niet wtf-genoeg vond. Waarschijnlijk ben ik ze gewoon vergeten te stickeren.

Eo’s dood:
Ik had dit totaal niet zien aankomen. Ik dacht: eindelijk een boek waarin de hoofdpersonage al een geliefde heeft zodat er niet een stomme driehoeksverhouding hoeft te komen. Maar nee hoor, ze ging dood! Waarom Pierce, waarom? Het was zo vroeg in het verhaal dat het gebeurde en ik denk dat niemand dit had verwacht.

We groeiden samen op en nu zijn we volwassen. In haar ogen zie ik mijn eigen hart. In haar ademhaling hoor ik haar ziel. Zij is mijn land, zij is mijn familie. Mijn geliefde.

Darrow vermoordt Julianus:
De Passage is echt gestoord. Ze dunnen de helft van alle Gouden studenten uit door de zwakken tegenover de sterken te zetten. Dit is ook de eerste keer dat Darrow iemand vermoordt en je merkt echt dat hij het niet tof vindt. Deze gebeurtenis zet natuurlijk een hele grote brug naar de verhaallijn met Cassius.

Lea’s dood (en Roques):
Mijn haat voor Antonia is echt groot en ik was zo blij om te lezen dat ze later aan het kruis eindigde. Voor een seconde dacht ik dat alles goed ging maar toen moest Antonia en haar handlangers weer back-stabben. De manier waarop ze Lea vermoorde was ook echt gruwelijk. Gewoon haar keel doorsnijden? Ik dacht dat moorden verboden was? Lea was zo onschuldig en ze had zelfs karaktergroei waardoor ik haar nog meer ging mogen. Maar alles veranderde toen de vuurnatie (Antonia en handlangers) aanviel. Ik het ook niet geloven toen ze maar bleven zeggen dat Roque dood was. Gewoon NIET!!!

Cassius is pissed:
We wisten dat het er aan ging komen. Cassius zou er op een of andere manier achter komen dat zijn broer vermoordt is door Darrow, zijn andere ‘broeder’. Ik snap de positie van Cassius alleen ik weet ook dat Darrow gewoon echt geen keus had. Het Instituut dwong iedereen om een ander te vermoorden. Wat ik vooral kut vind is de manier waarop Cassius erachter is gekomen. Verdomde Verrekte Apollo!

Bunzig:
We komen erachter dat Bunzig (Mars) de vader is van Sevro. Sevro is een van mijn favoriete karakters geworden en door deze onthulling krijg je meer te weten over zijn omstandigheden. Ik vind het best lief van Bunzig dat hij geeft om zijn zoon maar de manier waarop hij Sevro wil beschermen is niet de goede. Vlak daarna slaat Darrow Bunzig bewusteloos. Eerst dacht ik dat hij dood was, maar later bleek het gelukkig dat hij alleen buitenwesten was geslagen.

Apollo’s dood:
Het is gek om een omschakeling te maken van een Apollo die je echt heel erg mag (Rick Riordan’s Apollo) naar een Apollo die je gewoon moet haten. Wat een ‘zakkenwasser’ is die gast en ik ben blij dat zijn gezicht is verminkt door messteken en daarna het loodje heeft gelegd.

‘Je oogst wat je zaait!’ schreeuw ik tegen hem terwijl hij zijn laatste adem uitblaast. Alle razernij die ik in me heb verblindt me en vervult me met een bijna tastbare haat, die pas bedaart als Apollo’s laarzen worden uitgeschakeld en hij door de sneeuwjacht omlaag stort.

Mustang au Augustus:
Ergens in me achterhoofd kreeg ik het idee van: wat als Darrow nou een broer is van de Jakhals. Bijna goed, behalve dat Mustang de tweelingzus is van de Jakhals en niet Darrow. Op dit punt in het boek zijn we al zo vaak verraden dat dit als een schok kwam maar niet als een schok voelde. Ik kon het eerlijk gezegd niet geloven. Gelukkig kwamen we er later achter dat Mustang een hekel heeft aan haar tweelingbroer en dat het allemaal maar een list was om hem gevangen te nemen.

Roque leeft weer:
Hallelujah!!! Ik had nog hoop de eerste paar bladzijdes na de dood van Roque, maar toen Darrow maar bleef herhalen dat hij dood was zonk de moed mij diep in de schoenen. Net zoals Sevro is Roque een van mijn favoriete karakters wat ook niet zo moeilijk is want hij is zo aardig en de manier was spreken als dichter is gewoon leuk om te lezen.

Cassius is een baby:
Na heel veel gestreden te hebben met verschillende huizen komt Darrow eindelijk weer aan bij Huis Mars. Hij gaat richting Cassius en voor een paar tellen denk je dat alles weer goed is. Maar dan gebeurt er dit:

Maar dan krabt hij een korst op zijn knokkels open, zuigt het bloed op en spuugt het tot mijn verbijstering in mijn gezicht.

Wtf Cassius, why? Ik snap dat je het niet kan leuk vindt dat je broer dood is gegaan door Darrow maar om het voor altijd te haten omdat hij geen keus had is een beetje overdreven.

Gouden Zoon:
Op het einde knielt Darrow neer voor AartsGouverneur Augustus en legt een eed af. Ik ben benieuwd wat dit gaat betekenen voor boek twee Gouden Zoon. Dit gaat vast veel problemen opleveren tussen Darrow en Cassius. Ergens hoop ik toch nog dat hij Darrow kan vergeven en dat ze in boek twee gewoon vrienden worden.

Ik ben een schaap in wolfskleren te midden van een roedel wolven.

Dit was mijn review over het boek Rood van Pierce Brown. Ik heb erg genoten van dit boek en ik wil boek twee nu. Gewoon echt nu! Ik maak geen grapje. Ik ben van plan om ook nog iets anders Rood gerelateerd te doen binnenkort, dus houd je ogen open voor dat! Heb je ook erg genoten van Rood, of juist niet, of denk je dat ik een wtf-moment heb gemist. Laat het me weten in de comments!